Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

{Θολοί πόνοι ανάμνησης} μέρος 1ο


   Ο παλιός κινηματογράφος στεκόταν ακόμη όρθιος στην άκρη του μεγάλου δρόμου. Περιτριγυρισμένος από το ασημένιο περιτύλιγμα των εργασιών της οικοδομής και των αναμνήσεων. Χρόνια τώρα εγκαταλελειμμένο, οι εργασίες είχαν πάψει μα οι σκαλωσιές ακόμη το πλαισίωναν. Καθισμένη στο πάρκο απέναντι του το κοιτούσα. Ήταν σαν σίδερα και ξύλα, δυνάμεις ενωμένες, να παλεύουν ενάντια στην κατάρρευση.
   Πιο ψηλά πάνω απ' όσα τα δέντρα με άφηναν να δω ήξερα πως υπήρχε χώρος ακάλυπτος και ένας μεγάλος γερανός έκανε την εμφάνιση του. Μια σκουριασμένη κόκκινη μηχανή που είχε αφήσει καιρό τώρα τα καθήκοντά της παράμερα και απλά έστεκε πάνω από το κτίριο για να επιβλέπει όλους εκείνους που περνούσαν. Ήταν μέρα ακόμη αλλά έτρεμα στη σκέψη να περιηγηθώ στους δρόμους του μυαλού μου. Οι συνειρμοί όσο κι αν προσπαθούσα να τους διώξω, σαν κομμάτια παζλ που ολοκληρωνόταν, υποτάσσοντας τον αμφιβληστροειδή αποκτούσαν την αποκλειστικότητα των ματιών μου.
   Ήταν μια βόλτα που με έκανε αθώα να ψευδολογήσω εκείνο το βράδυ στους γονείς μου. Είπαμε τάχα με την Δέσποινα και τις άλλες να πάμε στο σινεμά απέναντι από το σπίτι μου και αντί για αυτό μας πήγε ο αδερφός της με το αυτοκίνητο σε ένα καινούριο μαγαζί των βορείων προαστίων με χορευτική μουσική. Είχαμε και οι τέσσερις φορέσει τα καλά μας, πήραμε την πολυπόθητη "άδεια" και φύγαμε. Πού να ‘ξερα να μην πω ψέματα, να μην πάω. Κι όμως όλα φαίνονταν τόσο όμορφα να κυλούν. Η μουσική σαγηνευτική και το αλκοόλ δυνατό, παγίδευαν κάθε σώμα στα δίχτυα μιας ασταμάτητης ζάλης. Πρόσωπα γνωστά και άγνωστα, θολά χρώματα πια που κινούνταν και οι ώρες περνούσαν.
   Όταν πια πήραμε το δρόμο του γυρισμού, η ταινία κόντευε να τελειώσει. Και τελείωσε πριν φτάσουμε. Οι τίτλοι του τέλους είχαν πέσει για όλους όταν σταμάτησε το αυτοκίνητο ένα δρόμο μακριά από τον κινηματογράφο και εμείς είχαμε απλά μείνει εκστασιασμένοι να παρακολουθούμε τη χαοτική κατάσταση που επικρατούσε μπροστά μας. Πυροσβεστικά σώματα και πυροσβέστες έτρεχαν πανικόβλητοι πέρα δώθε. Κάποιοι βρίσκονταν έξω και κουβαλώντας μάνικες προσπαθούσαν ακόμη να σβήσουν την πυρκαγιά και άλλοι πηγαινοέρχονταν στα καμένα συντρίμμια ψάχνοντας για επιζώντες. Σταματημένα αυτοκίνητα μπλόκαραν το δρόμο, περίεργοι για την πορεία της υπόθεσης, γυρεύοντας λίγο θέαμα. Ασθενοφόρα που εμφανίζονταν από κάθε γωνία προσπαθούσαν να περάσουν και να παραλάβουν τους τραυματίες, έχοντας τις σειρήνες τους να σφυρίζουν όσο πιο δυνατά γινόταν, σαν να διαγωνίζονταν τις κραυγές και το κλάμα που έμοιαζαν να πηγάζουν από κάθε ζωντανό οργανισμό και απλώνονταν όλο και περισσότερο στην ατμόσφαιρα.
   Ένα ασθενοφόρο σταμάτησε δίπλα μας και οι νοσοκόμοι κουβαλώντας ένα φορείο κατευθύνθηκαν τρέχοντας προς τη μάζα. Λεπτά αργότερα όλα σώπασαν, όταν γυρίζοντας πίσω αντίκρισα τον άντρα που βρισκόταν ξαπλωμένος με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Δεν είχα βγάλει κραυγή, δεν είχα τρέξει προς το μέρος του, μόνο κάρφωσα το βλέμμα μου στα ανοιχτά ακόμη μάτια του ψάχνοντας μια κίνησή τους που θα υποδείκνυε πως ζει.
   Έγειρε απαλά το κεφάλι στο πλάι και με κοίταξε. Καθρεφτίστηκα μέσα στο γαλάζιο των κουρασμένων ματιών του και είδα να χάνεται και η τελευταία σταγόνα ζωής μέσα σε ένα του δάκρυ. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, τα δάκρυα τώρα μου έκαιγαν το πρόσωπο καθώς θυμόμουν τα μάτια του, λίγο πριν κλείσουν για πάντα, να δεσμεύουν τη μορφή μου.
Τότε, ένα κορίτσι στα τέλη της εφηβείας της, με ενέργεια, ζωντάνια, πάθος για τη ζωή.
Τώρα, μια μεσόκοπη γυναίκα, δυσκίνητη, γεμάτη φόβους και τύψεις. 
Όχι για το μέλλον, για το παρελθόν.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

έτσι γίνεται πάντα...

Ανώνυμος είπε...

ανατρίχιασα...

Nina είπε...

Πραγματικά ανατριχιαστικό....

Κική Κωνσταντίνου είπε...

πραγματικα συγκλονιστηκα!

Ἅ λ ς είπε...

ουαου! (οχι αληθεια δεν εχω κατι αλλο να πω..περιμενω συνεχεια)

Ανώνυμος είπε...

Καλή μου φρικιάστηκα!! Απαίσια ιστορία! Κατατρόμαξα. Τόσο αληθοφανής διήγηση και περιγραφή!! Μήπως να το ξανασκεφτόσουν και να γινόσουν ρεπόρτερ?? Λέω, μήπως?? Φοβερό... Μπρρρρ....

υγ.. Έζησες κάτι το τόσο δυνατό και το μετέφερες ή το φαντάστηκες?

Και κάτι ακόμα... γιατί καλή μου όλες οι ιστορίες σου να έχουν μια δόση μελαγχολίας; Με τρομοκρατούν και με καταθλίβουν... Παρόλαυτα είναι απίστευτα γλυκές και νοσταλγικές... σε ταξιδεύουν... έστω και οδυνηρά....

Prisoned Soul είπε...

@Dark13Sun
Είναι άσχημες οι συνέπειες από ψέμματα, μικρά ή μεγάλα...

@Αγανακτισμένη Έφηβη
Αλήθεια; χαίρομαι που το ένιωσες.

@Nina
Χαίρομαι που το ένιωσες αν και η ανατριχίλα δεν είναι πάντα καλή ε;

@ΕΚΦΡΑΣΟΥ
Ευχαριστώ κοριτσάκι μου! Να σαι καλά όσα αισθήματα δημιουργούνται δεκτά! Το άσχημο θα ήταν να περνά αδιάφορο!

@Ά λ ς
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!! Η συνέχεια έχει γραφτεί και έρχεται, αλλά η συνέχεια μετά..; αυτό είναι ένα θέμα, η ιστορία ξεκίνησε χωρίς να ξέρω που θα βγάλει!

@Ηλιαχτίδα μου μακάρι να γινόμουν ρεπόρτερ ή ξένη ανταποκρίτρια να ταξιδεύω, να "λύνω" υποθέσεις και να γράφω γι αυτές!! αλλά που...
Χαίρομαι που τη βρίσκεις αληθοφανή αν και δεν είναι, δεν υπάρχει ίχνος πραγματικού γεγονότος, είναι μία έμπνευση της στιγμής γι αυτό και δεν ξέρω πως θα συνεχίσει...
Θα δούμε!
Όσο για το θέμα τι να σου πω, λες να έχω κατάθλιψη και να μην το ξέρω;!
Ότι γράφω βγαίνει μόνο του από μέσα μου, εγώ είμαι ο μεσάζων...

Ἅ λ ς είπε...

ακομη καλυτερα :))))

Prisoned Soul είπε...

@Ά λ ς
Λες; Ίδωμεν!!
:* φιλάκια!