Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Κάποια Χριστούγεννα

Κάποια Χριστούγεννα είχα την οικογένειά μου και αυτό μου έφτανε
είχα τις φίλες να μου χαμογελούν και αυτό με έκανε κι εμένα να χαμογελώ


Κάποια Χριστούγεννα δεν γνώριζα εσένα...
και ένιωθα στην καρδιά ένα μικρό κενό...


Τώρα που σε ξέρω όμως
το κενό μεγάλωσε...
γιατί τέτοιες ώρες,
τέτοιες μέρες είσαι μακριά μου...






Καλά Χριστούγεννα
Χρόνια πολλά


γιατί γαμώτο τέτοιες μέρες να μην είμαι κι εγώ χαρούμενη;!

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Πεταλούδα των νεκρών φύλλων


Καμουφλάζ απ' τη ζωή
σε φθινόπωρο που ένοικο αιώνιο
έχουμε βάλει στην ψυχή.
Να μην ξεχωρίσω
Να μην αλλάξω και χάσω τη χρυσαφένια κουβέρτα της καρδιάς μου
Μην αλλάξω και χάσω τον εαυτό μου.

Πόσο κρατάει;
λίγες ώρες που πετώ σε αγκαλιά κυμάτων
λουλουδιών, μια μέρα
που στέκομαι σκυφτή στο έδαφος
ψάχνοντας κάποιον να μου μοιάζει.

Κανείς.
Μόνο νεκρά φύλλα
προμηνύουν το μέλλον των πολύτιμων φτερών μου
καθώς κι εκείνα στο τέλος θα πέσουν,
θα μαραθούν

Μοιράζοντας στην πλάση τη λίγη χρυσόσκονη,
γύρη, που μου χάρισαν
του ταξιδιού μου τα πλεούμενα



Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

free fall

Ασταμάτητη ελεύθερη πτώση
που επιταχύνει
και επιταχύνει...

και έρχεται το σώμα 
αντιμέτωπο με την αντίσταση του αέρα
και λιώνει σιγά σιγά
εξαϋλώνεται στους αιθέρες
και ταξιδεύει...

χωρίς την ψυχή 

εκείνη μένει με τα μάτια κολλημένη
αναγκασμένη αιωνίως
να ψάχνει ανέπλιστα ένα δίχτυ ασφαλείας...

να κοιτάζει στο τέλος που θα ρθει...

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

γράμμα στον τοίχο

Μισογραμμένο,
μισοσβησμένο,
ξεχασμένο σε χρόνια παλιά
Αχνό σημάδι
μίας ιδέας
ίσως, ενός ονόματος
ίσως, μίας αρχής
ίσως, ενός τέλους απρόσμενου
ίσως....

Που έμεινε μισογραμμένο, μισοσβησμένο
χωρίς νόημα πια

 σε έναν τοίχο.



Κράτος, ιδέα, εξουσία
που δίχαζε και διχάζει ανθρώπους.
Καρδιάς όνομα, αγαπημένου
προσπάθεια να μείνει κρατημένο στη μνήμη.
Καινό, νέο ή
θεμέλιο ολόκληρη ιστορία να στηρίζει.
Καταστροφή, πέρας ολέθριο,
κοινωνίας, ατόμου...

Και γω καθηλωμένη
στο Κ να μαντεύω
τι κρύβει.






Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Βασκανία

Μια βασκανία,
που έγινε πονοκέφαλος φρικτός,
και κόμπος στο λαιμό.

Μια ιστορία,
που δε γράφτηκε,
δεν ειπώθηκε,
και ουρλιάζει να βγει απο μέσα μου,
βάζοντας φωτιά
σε θώρακα και οισοφάγο.

Και ξεπηδάει σαν σαύρα
μέσα απο τις φλόγες,
έρπεται
και με τα νύχια του χαράζει λέξεις
στο δρόμο του προς την επιφάνεια,
το στόμα μου,
ή το μυαλό μου.
Που μένει ξάγρυπνο
για να το πολεμήσει.

Να το νικήσει,
να το καταπιεί και να κοιμηθεί,
ή να γράψει και ηττημένο,
καμένο,
στο σκοτάδι της νύχτας
να παρηγορηθεί,
εκείνη δεν θα το κρίνει...

Μακάρι να ήταν πάντα εύκολο.
Μακάρι να έβγαιναν πάντα οι λέξεις
όπως ο καπνός ενός τσιγάρου...
Μα όχι,
γραπώνονται από μέσα μου
πριν βγουν και με πονάνε.
Αλλάζουν σημασίες,
παίζουν με το μυαλό μου
και καίνε τα χέρια μου
που τις σβήνουν και τις ξαναγράφουν.

Καίνε,
αποτυπώνονται στο χαρτί
σαν μαύρα σημάδια,
αποδείξεις της πυρκαγιάς
που έχω μέσα μου.

Καίνε...
Ανάβω τσιγάρο τα μάτια
καθώς τελειώσω,
γύρω μου φυσάει,
και ο καπνός χάνεται
και ταξιδεύει μακριά μου,
παίρνοντας μαζί του την ιστορία
που τώρα απλά διαβάζω.

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

για πόσο;

Πλημμυρισμένη από ποίηση, 
μιας αγάπης καταδικασμένης. 
Ανολοκλήρωτης, μοναδικής για μια ζωή. 
Χαμένης στα εμπόδια. 

Να κάθομαι μόνη
να τον κοιτώ να φεύγει
να την κοιτώ να φεύγει
και όμως 
μαζί να μένουν μια ζωή
στις αναμνήσεις τις κοινές
στης καρδιάς τα φύλλα
που σπαρταρούν
στα φιλιά και στα χάδια
που δόθηκαν
και σε όσα δεν πρόλαβαν να δοθούν...

Να παλεύω κι εγώ ν' αναπνεύσω 
από κλοιό ασφυκτικής απώλειας. 
Να χάνω τον ουρανό 
και να κόβονται τα φτερά που μου έδωσες. 

Να χάνω τη γη 
και να βούλιαζω σε μαύρο κενό. 
Να γεμίζω ωκεανό 
απ' την αλμύρα των ματιών μου 

Και εκεί που νομίζω ότι τα δάκρυα στερεύουν, 
τα πάντα θυμίζουν εσένα 
και συνεχίζεται η μπόρα στην ψυχή μου.

                   για πόσο
πονάει
                                                         μια καρδιά;
~

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Μία τρύπα στον ουρανό...!

   Πάτησα με γυμνά πόδια το μωσαϊκό και ένιωσα τη δροσιά του μαρμάρου να εισχωρεί με λαχτάρα στο ζεστό μου σώμα. Από κάπου κύλησε νερό και έβρεξε τα δάχτυλα μου γαργαλώντας τις αισθήσεις μου. Περπάτησα αργά και αθόρυβα μέσα στο φωτεινό μονοπάτι, με μοναδικό σκοπό να ανακαλύψω την πηγή αυτού του φωτός που έσκιζε τη νύχτα γύρω μου σαν προβολέας στη σκηνή της ζωής μου.
   Όταν ένα ελαφρύ κύμα αέρα με περιτριγύρισε άθελά μου σταμάτησα, για να το νιώσω πιο έντονα καθώς με χάιδευε και με έλουζε απαλά. Όταν τα κλαδιά του φοίνικα πλάι μου υπέκυψαν κι αυτά στον νυχτερινό διαβάτη και άρχισαν να παιχνιδίζουν στη μελωδία του, γύρισα ξανά το βλέμμα μου στο τέλος του δρόμου. Σε κείνο το φως που έβαφε ασημένια τα καστανά μου μαλλιά και λευκή φορεσιά το σώμα μου. 
   Το είδα να ξεπροβάλει ανάμεσα από τις στέγες σπιτιών και να αφήνεται κάπου κάπου στα χάδια των δέντρων. Μα κυρίως το ένιωσα να διεισδείει τα μάτια μου και να φωτίζει κάθε δρόμο του μυαλού μου. Κάνοντας με να αναρωτιέμαι αν είναι μια τρύπα ανοιχτή, του μαύρου ουρανού, ολοστρόγγυλη, που χαρίζει στους ανθρώπους ένα δείγμα, ενός κόσμου αλλιώτικου, εκτυφλωτικού...
από αισθήματα, λόγια και πράξεις, γεννημένα κάτω απο το φως μιας γλυκιάς αλήθειας... 

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

γλυκιά αναμονή

Σπάει ο χτύπος της καρδιάς
και δύσκολα ανασαίνεις
σαν στον έρωτα πλάι ξαγρυπνάς
και μεθυσμένη αναμονή,
φιλιά και χάδια του προσμένεις...


Μπορώ να πλέξω το όνομά σου με κλωστές,
ανεμώνης πέταλα
να σκιαγραφήσω τη μορφή σου
με το ουράνιο τόξο αγκαλιά


Μπορώ να ανάψω φωτιά στην ψυχή
και να μην καείς, να ζεσταθείς
να ράψω στην πλάτη σου φτερά
και σαν άλλος αετός περήφανος, στους αιθέρες να ανοιχτείς




Σπάει ο χτύπος της καρδιάς
και δύσκολα ανασαίνεις
όταν τελειώνει η προσμονή
και το πρώτο το φιλί
λύτρωση γλυκιά ακολουθεί...΄

υγ. 100 αναρτήσεις εώς σήμερα...
      οι 30 για εκείνον...!


Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

The fear of stage

Μία ερμηνεία 
τραγούδι, χορός... τραγωδία
στο μυαλό, η κατάληξη που θα 'χει.

Η καρδιά πάει να σπάσει
τρέμει η ψυχή, ο φόβος οργιάζει
για το τι θα γίνει μετά, την κατάληξη που θα 'χει

Τα φώτα θολώνουν τα μάτια
ο όχλος σαν δήμιος ορίζει την αρχή της σφαγής
κάτω από την σκηνή που τρέμει, αχ τι κατάληξη θα 'χει;

Το μικρόφωνο εκεί, 
κοιτά και χλευάζει
στέκει ορθό ενώ τα γόνατα σπάνε και το στόμα μιλιά δεν βγάζει

αχ τι κατάληξη θα 'χει...

Κλείνω τα μάτια,
οι θαμώνες χάνονται και μένω μόνη
Σβήνουν τα φώτα, οι φωνές
και με αγκαλιάζει η ησυχία της νύχτας...

Το μικρόφωνο πια στο χέρι  μου
η σκηνή σταθερή κάτω από τα πόδια μου...
Και η κατάληξη η σωστή να ρίχνει τώρα την αυλαία......



Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

The forgotten world for the abandoned

Ιδέες και εμπνεύσεις, 
ατελείωτες, παρατημενες, μισές, 
κρεμασμένες στην άκρη του μυαλού, 
ξεχασμένες. 

Να βασανίζονται σε κλειδωμένα κατάστιχα 
που ποτέ δεν ανοίγουν, 
ποτέ δεν γράφονται, 
ποτέ δεν ολοκληρώνονται. 

Να μαραίνονται και να θολώνουν καθώς ολοένα ξεχνιούνται.

Τις πιάνω απο το χέρι, 
αν και αργά το ξέρω, 
δεν με θυμούνται...
Αλλά γραπώνονται πάνω μου 
για να βγουν στην επιφάνεια, 
να κατασπαράξουν το μυαλό, 
την έμπνευση, 
τους νευρώνες 
που κινούν το χέρι μου και γράφει. 

Και έρχονται, 
με περικυκλώνουν κοιτώντας με βαθιά στα μάτια, 
προσπαθώντας να βρουν την πηγή που τις γέννησε, 
διέξοδο στη μάταιη αρχή τους 
και την ατέρμονη προσμονή της ολοκλήρωσης. 

Ποιος θα με σώσει από τα σάπια σώματά τους; 
εκείνα που δεν έθρεψα και πριν γεννηθούν έθαψα; 

τα μάτια τους δρόμοι για τη μήτρα της δημιουργίας, 
το κλάμα τους λεπίδι άμβλωσης που τα ξεσκίζει από τα σωθικά μου

Πώς θα σωθώ; 

Από εκείνο το φως στην άκρη της σπηλιάς, 
από εκείνον τον ήλιο, 
το τέλος που η ίδια θα βάλω σε αυτές που εγκατέλειψα.

re-cycle

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Σκιές στον κήπο

Βράδιασε και τα φώτα του δρόμου στον κήπο δεν φτάνουν. 
Μόνο ακτίνες του, κάπου κάπου περνούν από τα κλήματα 
του αμπελιού, και χαϊδεύουν το χώμα. 


Και κει είναι που ξεκινούν οι σκιές να ξεφαντώνουν. 
Σε κορμό δέντρου μαραμένου, ένας γάιδαρος εφάνηκε 
και στα πόδια του μια γάτα γουργούριζε νυσταγμένα


Και κει βαθιά στου χορταριού τη δρόσα, 
έρπεται σκιά θανατηφόρα και σφυρίζει
προσπαθώντας με τραγούδι σαγηνευτικό, θύμα να κλείσει μέσα του
Ένα κατσίκι τρυφερό, που μασουλάει τα μαρούλια...


Και κει, μέσα από τις φυλλωσιές που μαύρες έντυσε η νύχτα,
ξεπηδούν και λάμπουν και αναβοσβήνουν
εκείνα τα αστέρια της φύσης, βράδυ βράδυ...


οι πυγολαμπίδες...


και χάνονται για λίγο οι σκιές, 
φοβούνται και τρέχουν μακριά,
κλωτσά ο γάιδαρος, ξυπνά τη γάτα, τρέχει το κατσίκι να κυνηγήσει τα φωτάκια...


και μένω μόνη, 
με θανατηφόρα συντροφιά
και τραγούδι μαγεμένο,
μπερδεμένο με την κραυγή μιας δεκαοχτούρας.... 

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Dorian Gray



Καταλύζουν το κεφάλι μου 
εικόνες, σκέψεις, μυρωδιές, ηδονές. 
Αφιέρωμα η ζωή στις απολαύσεις, 
να πονά, να δέχεται, να γεύεται 
καθετί απαγορευμένο. 

Το ποτό διάφανο κυλάει γρήγορα μέσα μου, 
ο καπνός σε δαχτυλίδια βγαίνει 
και τυλίγει το κορμί μου, 
την ψυχή μου. 

Ψυχή δοσμένη, πουλημένη, 
για νιότη, πλούτο και ομορφιά, 
ψυχή χαμένη, γερασμένη, 
σάπια, δηλητηριασμένη πια. 

Και γω καταδικασμένος να τη βλέπω 
απ' το παράθυρο που άνοιξε η τέχνη, 
απ' το πορτραίτο εκείνο, 
που γερνάει και χωλαίνει, 
όσο η μορφή μου μένει ατόφια 
στο μονοπάτι του χρόνου. 

Καταδίκη μου... 
Για να μου γίνει διδαχή το πάθημα μου 
και να εκτιμώ περισσότερο εκείνα 
τα εφήμερα στη ζωή, 
που σε κάνουν ευτυχισμένο 
ακριβώς επειδή κάποτε χάνονται 
και επειδή μέσα τους 
έχεις μάθει τα ουσιώδη της ζώης. 

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

{Θολοί πόνοι ανάμνησης} μέρος 3ο

 
   Τα μάτια μου ήταν κλειστά και όσο κι αν προσπαθούσα δεν μπορούσα να τα ανοίξω. Ήταν σαν κάποιος να είχε δέσει γύρω τους μαντίλι σφιχτό που έκανε τις φλέβες στους κροτάφους μου να χτυπούν με μανία. Το σώμα μου δεν το ένιωθα, ήμουν καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι και δεν μπορούσα να κουνήσω τα άκρα μου. Ξάφνου φωνές γέμισαν το χώρο γύρω μου, φωνές που στην αρχή δεν καταλάβαινα μα ύστερα από λίγο μπόρεσα να ξεχωρίσω τα λεγόμενα τους.
"Γιατί την αφήσατε να βγει έξω;" ρωτούσε ένας άντρας, η φωνή του ανέδυε θυμό και αγωνία συνάμα.
"Φαινόταν καλά, φαινόταν να θυμάται."
"Μα δεν καταλαβαίνεις; δεν πρέπει να θυμάται! Ορκίστηκα να την κρατήσω μακριά από το παρελθόν, να διώξω τη λύπη της, να την κάνω ευτυχισμένη."
  Δάκρυα κύλισαν από τα μάτια μου. Τη φωνή του σχεδόν την είχα ξεχάσει τις ώρες που έλειψα, με είχαν κυριεύσει οι αναμνήσεις και είχα αφήσει τον άγγελό μου έξω από τη ζωή μου. Πώς μπόρεσα;  τώρα που τον άκουγα το μόνο που ήθελα ήταν να ζητήσω συγνώμη, και αυτό έκανα. Ψέλλισα συγνώμη και αμέσως τον ένιωσα δίπλα μου.
"Όλα είναι καλά αγάπη μου μην ανησυχείς, σου κάναμε μια ηρεμιστική ένεση γιατί γύρισες πολύ ταραγμένη."
Όσο μου μιλούσε ο τόνος της φωνής του είχε ηρεμήσει και ηρεμούσα κι εγώ ακούγοντας τον και νιώθοντας το χέρι του πλεγμένο με το δικό μου.
"Κατεδαφίστηκε το πατρικό μου σήμερα, δεν μπορούσα να μην είμαι εκεί."
"Το ξέρω, μην ανησυχείς για τίποτα τώρα, ξεκουράσου και θα τα πούμε αργότερα."
Ένιωσα το φιλί του στο μέτωπο μου και ύστερα τον άκουσα να φεύγει. Όταν πια έμεινα μόνη αναλογίστηκα πόσα μου είχε προσφέρει.
   Μετά την κοροϊδία του παντρεμένου φίλου μου, το μόνο που με ενδιέφερε πλέον ήταν η καριέρα μου που για να αρχίσει απαιτούσε την άριστη απόδοση μου στη σχολή. Τα χρόνια των σπουδών πέρασαν χωρίς να το καταλάβω, χρόνια με πολύ διάβασμα και κούραση. Όταν πια τελείωσα κρατώντας το πτυχίο μου στο χέρι και με τις καλύτερες συστάσεις από όλους τους καθηγητές έπιασα γρήγορα δουλειά σε μια εφημερίδα. Χάρη στην εργατικότητα μου μέσα σε λίγους μήνες είχα αποκτήσει τη δική μου στήλη και ταξιδεύοντας γνώριζα τον κόσμο και ευαισθητοποιούσα για σοβαρά κοινωνικά προβλήματα μέσα από τα γραπτά μου. Αλλά δεν ήμουν ευτυχισμένη, πάντα κάτι έλειπε από τη ζωή μου. Κάτι που ήρθε σε ένα μου ταξίδι.
   Είχα καιρό πονοκεφάλους και αποφάσισα να κάνω κάποιες εξετάσεις. Μου βρήκαν όγκο στο κεφάλι, σε σημείο μη εγχειρήσιμο. Ο γιατρός που με ανέλαβε, Πέτρος Βεντέζης έκανε τα πάντα αλλά δεν μπόρεσε να με βοηθήσει, όχι οριστικά τουλάχιστον. Οι θεραπείες πολλές και μακροχρόνιες και κείνος πάντα δίπλα μου. Με ακολουθούσε στα ταξίδια μου, έπιασε ένα σπίτι κοντά μου στη Θεσσαλονίκη και τα χρόνια περνούσαν.
   Η κατάσταση μου όμως μετά τα 45 χειροτέρευσε, ο όγκος άρχισε να μεγαλώνει και χρειάστηκε να εγχειριστώ, έμεινε όμως ακόμη και τότε ένα υπόλοιπο στη θέση που ήταν αρχικά, και οι θεραπείες που ακολούθησαν κλόνισαν σοβαρά την υγεία μου.
   Είχα πια κουραστεί και ένιωθα το τέλος να πλησιάζει οπότε το μόνο που έμελλε να κάνω ήταν να τελειώσω κάποιες εκκρεμότητες. Πρώτη εκκρεμότητα να αποδεχθώ τα λάθη του παρελθόντος, εκείνο το ψέμα που κόστισε τη ζωή του αγαπημένου μου πατέρα και η δεύτερη ήταν να δώσω στο δήμο την άδεια να φτιάξει πάρκο στο οικόπεδο του πατρικού μου σπιτιού. Τα τσέκαρα στη λίστα του μυαλού μου και κοίταξα με τα μάτια της καρδιάς ό,τι είχε απομείνει ακόμη να γίνει.
   Ο Πέτρος είχε έρθει στη ζωή μου σαν άγγελος που μου πρόσφερε τη λύτρωση, μου έδωσε τον καρπό του λωτού για να ξεχάσω κάθε πόνο και με αγάπησε για να γίνει το παρελθόν θολή ανάμνηση και το παρόν όμορφες, αξέχαστες στιγμές. Του χρωστούσα κάτι χρόνια τώρα, καθώς λάμβανα αχόρταγα την αγάπη που μου είχε χωρίς όμως να το ανταποδίδω στο ελάχιστο, οπότε το φώναξα στο δωμάτιο μου. Με πλησίασε ήρεμα και όπως πάντα κάθισε πλάι μου και μου έπιασε το χέρι, γύρισα και τον κοίταξα, είχε γκριζάρει από τότε που τον γνώρισα, είχε ταλαιπωρηθεί κι εκείνος μαζί μου, άραγε πως έμοιαζα τώρα πια εγώ;
   Το χαμόγελο του άδειασε το μυαλό μου, μόνο ένα πράγμα μπορούσα πια να πω.
   "Σ' αγαπώ"  


 ------------------------------ΤΕΛΟΣ-----------------------------

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

{Θολοί πόνοι ανάμνησης} μέρος 2ο

Τα βήματα μου με έσυραν στο σπίτι που τότε έμενα, λίγο πιο πέρα. Σήμερα είχα δώσει εντολή να ξεκινήσουν και μόλις έφτασα έριχναν την πρώτη βολή. Η τεράστια μπάλα κατεδάφισης έπεσε με μανία πάνω στον μπροστινό τοίχο και όταν έφυγε άφησε να πέσουν κομμάτια του στο έδαφος. Τα πόδια μου δε με κρατούσαν άλλο και κάθισα σε ένα σκαλί μιας πολυκατοικίας πιο πέρα, κάθισα και κοιτούσα την παιδική μου ηλικία, την αθώα, τη χαρούμενη να συνθλίβεται σιγά σιγά και να χάνεται. Γιατί εκεί την είχα αφήσει 42 χρόνια τώρα.
   Η μητέρα μου δεν με κατηγόρησε ποτέ άμεσα για τον θάνατο του.
"Ο Γιάννης μου είχε πρόβλημα με την καρδιά του χρόνια τώρα, κάποια στιγμή θα τον πρόδιδε " , αυτό έλεγε κάθε φορά που την ρωτούσαν, εγώ όμως το έβλεπα στα μάτια της όποτε με κοιτούσε, έφταιγα. Δεν με ρώτησε ποτέ τι είχε συμβεί εκείνο το βράδυ, μάλλον δεν την ενδιέφερε εφόσον δεν θα άλλαζε και τίποτα, κράτησε όσο μπορούσε τις σχέσεις μας τυπικές και με απέφευγε απροκάλυπτα.
   Όταν την παντρεύτηκε ο πατέρας μου έμαθα γρήγορα να τη λέω μητέρα, την αποδέχτηκα και μπορώ να πω τη συμπάθησα κιόλας αλλά τώρα πια ήταν όλα αλλιώς. Στο σπίτι είχε πέσει σιωπή, μια σιωπή που δεν άντεχα, ήταν λες και συνωμοτούσαν τα πάντα για να πάρω την απόφαση που πήρα λίγο αργότερα, τελειώνοντας το σχολείο, να φύγω.
   Η πρώτη σχολή που δήλωσα ήταν στη Θεσσαλονίκη, δημοσιογραφία. Το χαμηλό εισόδημα της "οικογενείας" μου -η σύνταξη θανάτου του πατέρα μου για την ακρίβεια- μου εξασφάλισε μια θέση στην εστία της σχολής. Για το μόνο που έπρεπε να κανονίζω μόνη μου λοιπόν ήταν το φαγητό. Βρήκα γρήγορα δουλειά σε μια βιβλιοθήκη, κάτι που αργότερα παρατήρησα πως με βοηθούσε πολύ σε διάφορες εργασίες που μου ανέθεταν από τη σχολή και χωρίς περιττά έξοδα. Και τολμώ να πω πως εκεί βρήκα και τον έρωτα της ζωής μου.
   Ήταν τακτικός πελάτης και "βιβλιοφάγος" όπως αποκαλούσε τον εαυτό του. Όποτε πιάναμε κουβέντα κρεμόμουν από τα χείλη του, ο τρόπος που μιλούσε για τα βιβλία ήταν μαγικός και η φωνή του με κυρίευε κάθε φορά. Με έκανε να αγαπήσω τα βιβλία, να τα διαβάσω και να κάνω τον συνήθη μονόλογο του διάλογο, μέχρι που εκείνος κρεμόταν επίσης απ' τα χείλη μου όποτε μιλούσα. Και εκεί γεννήθηκε ο έρωτας μας, πλατωνικός μέσα από λέξεις και όμορφες ιστορίες. Παρότι δεν ήμουν άσχημη, ο έρωτας μας παρέμεινε πλατωνικός, τώρα που τα θυμάμαι γελάω με τις απορίες μου.
Γιατί δεν συναντιόμαστε εκτός βιβλιοθήκης; γιατί δεν προχωράμε σε μια κανονική σχέση;
Τώρα γελάω, γιατί ξέρω ότι ήταν παντρεμένος.
   Βάζοντας τα δυο μου χέρια κάλυμμα στα μάτια τα προστάτεψα από την λαίλαπα της καυτής σκόνης που γεννούσαν τα μηχανήματα κατεδάφισης.
"Κυρία Λαμπρινού καλύτερα να φύγετε, δεν υπάρχει άλλωστε κάτι να προσφέρετε εδώ."
Τα μάτια μου έτσουζαν καθώς το πήρα απόφαση και σηκώθηκα να φύγω. Έκανα μερικά βήματα και κοίταξα πίσω, τώρα που η σκόνη είχε καταλαγιάσει έβλεπα καθαρά τα συντρίμμια της χαρούμενης, περασμένης μου εφηβείας.

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

{Θολοί πόνοι ανάμνησης} μέρος 1ο


   Ο παλιός κινηματογράφος στεκόταν ακόμη όρθιος στην άκρη του μεγάλου δρόμου. Περιτριγυρισμένος από το ασημένιο περιτύλιγμα των εργασιών της οικοδομής και των αναμνήσεων. Χρόνια τώρα εγκαταλελειμμένο, οι εργασίες είχαν πάψει μα οι σκαλωσιές ακόμη το πλαισίωναν. Καθισμένη στο πάρκο απέναντι του το κοιτούσα. Ήταν σαν σίδερα και ξύλα, δυνάμεις ενωμένες, να παλεύουν ενάντια στην κατάρρευση.
   Πιο ψηλά πάνω απ' όσα τα δέντρα με άφηναν να δω ήξερα πως υπήρχε χώρος ακάλυπτος και ένας μεγάλος γερανός έκανε την εμφάνιση του. Μια σκουριασμένη κόκκινη μηχανή που είχε αφήσει καιρό τώρα τα καθήκοντά της παράμερα και απλά έστεκε πάνω από το κτίριο για να επιβλέπει όλους εκείνους που περνούσαν. Ήταν μέρα ακόμη αλλά έτρεμα στη σκέψη να περιηγηθώ στους δρόμους του μυαλού μου. Οι συνειρμοί όσο κι αν προσπαθούσα να τους διώξω, σαν κομμάτια παζλ που ολοκληρωνόταν, υποτάσσοντας τον αμφιβληστροειδή αποκτούσαν την αποκλειστικότητα των ματιών μου.
   Ήταν μια βόλτα που με έκανε αθώα να ψευδολογήσω εκείνο το βράδυ στους γονείς μου. Είπαμε τάχα με την Δέσποινα και τις άλλες να πάμε στο σινεμά απέναντι από το σπίτι μου και αντί για αυτό μας πήγε ο αδερφός της με το αυτοκίνητο σε ένα καινούριο μαγαζί των βορείων προαστίων με χορευτική μουσική. Είχαμε και οι τέσσερις φορέσει τα καλά μας, πήραμε την πολυπόθητη "άδεια" και φύγαμε. Πού να ‘ξερα να μην πω ψέματα, να μην πάω. Κι όμως όλα φαίνονταν τόσο όμορφα να κυλούν. Η μουσική σαγηνευτική και το αλκοόλ δυνατό, παγίδευαν κάθε σώμα στα δίχτυα μιας ασταμάτητης ζάλης. Πρόσωπα γνωστά και άγνωστα, θολά χρώματα πια που κινούνταν και οι ώρες περνούσαν.
   Όταν πια πήραμε το δρόμο του γυρισμού, η ταινία κόντευε να τελειώσει. Και τελείωσε πριν φτάσουμε. Οι τίτλοι του τέλους είχαν πέσει για όλους όταν σταμάτησε το αυτοκίνητο ένα δρόμο μακριά από τον κινηματογράφο και εμείς είχαμε απλά μείνει εκστασιασμένοι να παρακολουθούμε τη χαοτική κατάσταση που επικρατούσε μπροστά μας. Πυροσβεστικά σώματα και πυροσβέστες έτρεχαν πανικόβλητοι πέρα δώθε. Κάποιοι βρίσκονταν έξω και κουβαλώντας μάνικες προσπαθούσαν ακόμη να σβήσουν την πυρκαγιά και άλλοι πηγαινοέρχονταν στα καμένα συντρίμμια ψάχνοντας για επιζώντες. Σταματημένα αυτοκίνητα μπλόκαραν το δρόμο, περίεργοι για την πορεία της υπόθεσης, γυρεύοντας λίγο θέαμα. Ασθενοφόρα που εμφανίζονταν από κάθε γωνία προσπαθούσαν να περάσουν και να παραλάβουν τους τραυματίες, έχοντας τις σειρήνες τους να σφυρίζουν όσο πιο δυνατά γινόταν, σαν να διαγωνίζονταν τις κραυγές και το κλάμα που έμοιαζαν να πηγάζουν από κάθε ζωντανό οργανισμό και απλώνονταν όλο και περισσότερο στην ατμόσφαιρα.
   Ένα ασθενοφόρο σταμάτησε δίπλα μας και οι νοσοκόμοι κουβαλώντας ένα φορείο κατευθύνθηκαν τρέχοντας προς τη μάζα. Λεπτά αργότερα όλα σώπασαν, όταν γυρίζοντας πίσω αντίκρισα τον άντρα που βρισκόταν ξαπλωμένος με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Δεν είχα βγάλει κραυγή, δεν είχα τρέξει προς το μέρος του, μόνο κάρφωσα το βλέμμα μου στα ανοιχτά ακόμη μάτια του ψάχνοντας μια κίνησή τους που θα υποδείκνυε πως ζει.
   Έγειρε απαλά το κεφάλι στο πλάι και με κοίταξε. Καθρεφτίστηκα μέσα στο γαλάζιο των κουρασμένων ματιών του και είδα να χάνεται και η τελευταία σταγόνα ζωής μέσα σε ένα του δάκρυ. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, τα δάκρυα τώρα μου έκαιγαν το πρόσωπο καθώς θυμόμουν τα μάτια του, λίγο πριν κλείσουν για πάντα, να δεσμεύουν τη μορφή μου.
Τότε, ένα κορίτσι στα τέλη της εφηβείας της, με ενέργεια, ζωντάνια, πάθος για τη ζωή.
Τώρα, μια μεσόκοπη γυναίκα, δυσκίνητη, γεμάτη φόβους και τύψεις. 
Όχι για το μέλλον, για το παρελθόν.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Μάθε μου λοιπόν να ξεχνώ

Άτυχος αυτός που ζει από τη μνήμη του
περπατά σε δρόμους κιτρινισμένες σελίδες ημερολογίου 
Έχει μάθει πια κάθε στροφή και γωνιά 
κάθε πράξης συνέπεια και αποτέλεσμα. 
Χωρίς πραγματικά να προχωρά 
και σε λαβύρινθο ατελείωτο μυαλού να τριγυρνά 
άτυχος αυτός, καταδικασμένος... 

Τυχερός εκείνος που να θυμάται παύει 
Φυλαχτό των παλιών οι αναμνήσεις να χάνονται 
κάθε μέρα και ευκαιρία κατάκτησης 
νέων δρόμων, στιγμών 
ζωής απρόσκοπτης 
τυχερός εκείνος, ελεύθερος... 

Μάθε μου λοιπόν να ξεχνώ 
όλα εκείνα που περιστασιακά με πληγώνουν 
Το παρελθόν που ζωντανεύει  και με τυλίγει σφιχτά. 
Γιατί προχωρώ δε σταματάω
στα εμπόδια, αλλά τα όνειρα που δεν ελέγχω 
με πάνε πίσω. 

Μάθε μου λοιπόν να ξεχνώ 
για να εκτίμησω περισσότερο τα καινούρια που θα ρθουν 
για να απολαύσω πιο δυνατά τις στιγμές 
της αγάπης, του έρωτα 
των γλυκών ημερών μου μαζί του. 

Μάθε μου λοιπόν να ξεχνώ...

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Ήταν ένα όνειρο....

Με κατέκλυσε ένα αίσθημα φόβου, δέους και ενθουσιασμού μαζί.
Χωρίς να τρέχω οι ανάσες μου έγιναν πιο γρήγορες και κοφτές,
είχα λαχανιασει και το οξυγόνο που ανέδυαν τα δέντρα θέλησε να κυριαρχήσει στα πνευμόνια μου.
Αυτό το μέρος για κάποιους θα φαινόταν απρόσιτο, αφιλόξενο,
τα κτίρια του άψυχα και κενά,
στα μάτια μου όμως φάνταζε ολοζώντανο,
με τοίχους νοτισμένους ιστορία, θέληση, θάρρος και δύναμη
που ανυπομονούσα να λάβω. 

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Φυλακισμένη

   Τρίτη 08-03-2011 
ώρα 00:37-01:29 π.μ.
 Τίποτα, κάτι πρέπει να γίνει να αλλάξει. Πρέπει να φύγω. Το προσπαθώ αλλά το μυαλό μου είναι κολλημένο εδώ, σε αυτά που θέλω να γράψω, σε αυτά που θα μπορούσα να γράψω, σε αυτά που βασανίζουν τη σκέψη μου γιατί δεν θα μπορέσω ποτέ να τα αποτυπώσω σωστά στο χαρτί.
    Και ύστερα εκείνος. Δίνει πνοή και έμπνευση σε κάθε μου μέρα. Αλλά πρέπει να αντισταθώ για λίγο.
    Μόλις τελείωσα ένα βιβλίο. Είχα καιρό να κάτσω να διαβάσω έτσι. Μονορούφι διάβασα τις κοντά 300 σελίδες του και έμειναν χαραγμένες στο μυαλό μου. Δεν μου έδειξε κάτι που δεν ήξερα, απλά μου το επιβεβαίωσε.


Σε κάθε τέχνη το να απομακρύνεσαι από το αντικείμενο σου είναι βάσανο, είναι λάθος. 
  
Δεν μπορώ να κάνω όμως αλλιώς. Δεν ξέρω καν αν αυτό που εκφράζω και έχω μέσα μου αντιστοιχεί σε ένα είδος τέχνης, αλλά πρέπει να το αφήσω για λίγο. Πρέπει να συγκεντρωθώ σε αυτό που μου επιβάλει η πικρή καθημερινότητα και η μικρή μου ηλικία.
    Φυσική, μαθηματικά, χημεία, βιολογία... Όλα μπερδεμένα στο μυαλό μου και γω να προσπαθώ. Και η έκθεση. Το μικρό μου αδιέξοδο που γίνεται φυλακή σε κατευθυνόμενα θέματα, τυποποιημένες σκέψεις και βαθμούς που μετράνε το περιεχόμενο, τη δομή και την έκφραση μου. Και ύστερα το ανοιχτό παράθυρο αυτής της φυλακής, μια πρόταση του δοσμένου κειμένου/άρθρου/δοκιμίου και μια παράγραφος 10-15 σειρές, να την αναπτύξω. Αυτές οι λίγες σειρές μου δίνουν παράλληλα με τους πεζούς βαθμούς και την πολυπόθητη ευκαιρία να γράψω.
    Νιώθω σαν να μην ανήκω εδώ. Όχι από αλαζονεία ή εγωισμό, παρακαλώ μην με παρεξηγήσετε, απλά έρχονται στιγμές σαν αυτή της γραφής, της έκφρασης, που φαντάζει οξύμωρη η ζωή που ζω με την ψυχή μου. Είναι επίσης στιγμές, ώρες 11 ή 12  το βράδυ που θέλω απλά λίγο να βγω έξω, να περπατήσω, να νιώσω τον αέρα να φυσά στο πρόσωπο μου, να νιώσω το αίμα να κυλά γρήγορο στο σώμα μου σε κάθε βήμα. Έρχονται στιγμές που θέλω να περνώ ώρες ατέλειωτες στην αγκαλιά του χωμένη, χωρίς να με νοιάζει τίποτε και κανένας άλλος.
    Έρχονται όλες ετούτες οι στιγμές, και με κάνουν να νιώθω "φυλακισμένη ψυχή" όπως κάποτε με αποκαλούσα, φυλακισμένη σε ένα σώμα σε λάθος ηλικία, με ευθύνες που δεν της επιτρέπουν να ελευθερωθεί στις στιγμές της...

ΥΓ. Τα σχόλια εδώ θα μείνουν κλειστά, στείλτε μου ό,τι σκεφτείται στο maraki_lal@hotmail.com και θα σας απαντήσω, ίσως να να και η τελευταία μου απάντηση μέχρι να ρθει το καλοκαίρι.  

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Υστερόγραφα

Πολλές φορές τα υστερόγραφα τραβούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη περισσότερο από όλα τα άλλα, ή απλά είναι εκείνα που εντυπώνονται περισσότερο στη μνήμη.
Αποφάσισα λοιπόν να αναφέρω μόνο αυτά και τίποτε άλλο, τα υπόλοιπα...έρχονται οσονούπω!!

ΥΓ1. Τα μαθήματα πάνε καλά, οι βαθμοί τετραμήνου ήταν απόλυτα ικανοποιητικοί, αλλά δυστυχώς εγώ ακόμη σκέφτομαι για το τι θα δηλώσω. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: τι εκνευριστικό που είναι να ρωτάνε όλοι οι συγγενείς, μα και οι άσχετοι, από δήθεν ενδιαφέρον, πού θα δηλώσω;;!!

ΥΓ2. Δεν σταματάω να γράφω, απλά δεν εχω πολύ χρόνο να καθίσω στον υπολογιστή, για καλή μου τύχη οι σημειώσεις από το κινητό πάνε με bluetooth κατευθείαν στο λάπτοπ οπότε σε 5 λεπτά εχω αναρτήσει κάτι! ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: από δω και πέρα λοιπόν θα αφήνω συχνότερα κάτι για σας!!

ΥΓ3. Γράφω κάτι μεγαλύτερης έκτασης. Όχι βέβαια πως είναι η πρώτη προσπάθεια αλλά ίσως είναι το πρώτο που θα αναρτήσω εδώ σε συνέχειες! Αν καταφέρω βέβαια να το προχωρήσω... Εχω τόσα στο νου μου που, αν και ο λόγος κυλάει απρόσκοπτα, χάνω λίγο την ουσία! Δεν εχω βρει ακόμη το κύριο γεγονός της ιστορίας και η πρωταγωνίστρια μου φαντάζει λίγο χαμένη στους δρόμους της αφήγησης... Όπως κι εγώ άλλωστε.

ΥΓ4. Τώρα πείτε μου ειλικρινά, αν έβαζα και μία ανάρτηση πριν τα υστερόγραφα τα σχόλιά σας δεν θα ήταν περισσότερα πάνω στα υστερόγραφα; ;)

Φιλιά σε όλους και να γράφεται!

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Ευτυχία

Μου είπες κάποτε μέσα στην απαισιοδοξία σου:

Κανείς δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος. H ευτυχία  είναι ένα άγραφο τραγούδι, μια άγραφη μελωδία, ένα άπιαστο όνειρο, μία ονειροπόληση μέσα στη φρίκη της συμβατικότητας.

Και γω, όντας ευτυχισμένη, κολυμπώντας βαθιά στα αισθήματά μου για σένα σου είπα:

Το άγραφο τραγούδι είναι κάθε μας συνάντηση, που ύστερα κάνω στίχους. 
Η άγραφη μελωδία, εκείνη που τους πλημμυρίζει, ατελείωτη σαν τα φιλιά που θέλω να σου δώσω.
Άπιαστο όνειρο εκείνο που θέλω να κάνω πραγματικότητα και να μαι συνέχεια κοντά σου. 
Και ονειροπόληση είναι η σκέψη μου που μαζί με την καρδιά μου ταξιδεύει και έρχεται σε σένα 
όταν η φρίκη της συμβατικότητάς μας, μας κρατάει μακριά.

έμεινες...δεν ήξερες τι να πεις, μόνο με αγκάλιασες σφιχτά

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

τρεις μήνες...

Φεύγω...
Τρεις μήνες θέλω ακόμη και τέλος. Τρεις μήνες που πρέπει να αφοσιωθώ περισσότερο απ όλα στα μαθήματα μου. Δίνω πανελλήνιες φέτος... Έτσι ο υπολογιστής πρέπει να κλείσει.
Η καρδιά μου όμως και το μυαλό μου που βρίσκονται και ταξιδεύουν με ευχαρίστηση εδώ δεν σταματούν. Κάθε τόσο θα σας αφήνω κάτι καινούριο γιατί να εκφράζομαι ούτε τα μαθήματα δεν μπορούν να με σταματήσουν. Τα σχόλια θα είναι ανοιχτά για όσους θέλουν να μου αφήσουν τις σκέψεις τους. Εγώ δυστυχώς δεν θα απαντώ. Αυτό όμως που πραγματικά θα μου λείψει είναι να διαβάζω εσάς. Θα αφιερώσω όμως τελειώνοντας μέρες ολόκληρες για να διαβάσω κάθε σας λέξη, σκέψη, συναίσθημα και έμπνευση. Δε σας ξεχνώ ελπίζω να μη με ξεχάσεται...
Στο επανιδείν!

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

could I please have this song?





I cannot stop listening to it,
walking alone in the crowded streets
it's my one and only companion
one voice, the words I wanna hear...

I hope someone had written something like that for me,
It speaks right through my body
aiming straight to my heart
like a knife
and I cry even if I shouldn't...

could I please have this song?

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Πάρτι και διασκέδαση

Όμορφα ντυμένη,
με ένα απλό μαύρο φόρεμα,
μάτια βαμμένα για να μαγνητίζουν
και τακούνι χαμηλό γιατί ήδη είναι υπερβολικό το ύψος.

Παρέα κοριτσιών που μπαίνει στο μαγαζί
γελώντας για να τραβήξει την προσοχή, όχι...
Μπήκαμε για να διασκεδάσουμε.

Και καθώς ανεβαίνει ο ρυθμός
ανεβαίνει και η διάθεση.
Και ξεκινάει ο χορός.
Τώρα ξέρω.
Νιώθω απίστευτη αυτοπεποίθηση χορεύοντας.
Δε με νοιάζει αν με καρφώνουν βλέμματα τριγύρω,
δεν με νοιάζει αν αλλάζει ο ρυθμός
εγώ χορεύω.
Χορεύω ασταμάτητα
και παραδίνομαι σε κάθε αλλαγή.

Σφινάκια και ποτά στο χέρι,
πάνε και έρχονται
αγορές και κεράσματα.
Και ο χορός δεν σταματά για ώρες ολόκληρες...

Ακούραστη, συνεχίζω.

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Just wondering

Am I trying to be someone else?
Sometimes this is all I wonder
Here I am really me
but what is going on out there?
I'm so shy, I'm so sensitive,
I sometimes wish I was viewless
but when I go out I arrogate attention
I lack in selfesteem I know that for sure
but I guess I'm trying to proove myself the opposite...

lyrics follow...
goodnight



I need some help 
when I can't get through
I need some help 
'cause I don't know what to do!

I'm tired of being alone
I'm tired of feelin' blue
I just wanna laugh
and only be with you!

I wanna go away
leave this boring place
I wish to feel alive
to feel happy inside
And leave these all Behind!!!

I wanna be,
with you....

'Cause there are times 
I really need you
There are times 
My body wants you
And I look
for you in the shadows
trying to see your eyes...

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ατύχημα τσακωμού...

Φωνές, πράγματα σπάνε... Και μια πόρτα κλείνει.
Δρόμος μπροστά μου και αλκοόλ...  Οινόπνευμα, σταγόνες που μεθούν μέχρι και το τελευταίο κύτταρό μου, μέχρι και το αίμα που τρέχει μέσα μου.
Τρέχει... Τρέχει το αυτοκίνητο σε δρόμο άγνωστο και ξένο, φώτα που άναψαν θολά μπροστά μου θόλωσαν ακόμη περισσότερο το νου μου και με τύφλωσαν.
Μπαμ... Μηχανή που έπεσε πάνω μου... Φώτα τρεμοπαίζουν, σειρήνες που καλύπτουν κάθε ήχο και ύστερα η καρδιά μου που κοντεύει να σπάσει από δυνατά, αργά χτυπήματα... Και τα μάτια μου κλείνουν....
Μπαμ... Σταγόνα σταγόνα να πέφτει το υπνωτικό για να κλείσει τα βαριά μου βλέφαρα, ορυμαγδός να ακούγεται στα αυτιά μου. Σαν φτάνει να μπει στο σωληνάριο και ύστερα μέσα μου. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου ελάχιστα, άλλωστε δεν μπορώ. Μορφές θολές περνούν, έρχονται φεύγουν... Μία μένει. Άραγε είσαι εσύ; Κάνω να κουνήσω το χέρι μου προς εσέ, μάταιο, σαν μαριονέτα δεμένη είμαι, πλαστικά δεσμά ελέγχουν την κάθε μου κίνηση.
Μπαμ... Μεγάλη σταγόνα, δυνατή και βαριά μέσα στο κεφάλι μου αντήχησε.
Μπαμ... Κοντεύει να τελειώσει το δηλητήριο που ζωή μου δίνει, και με προειδοποιεί
Μπαμ... Σηκώνεσαι και έρχεσαι κοντά μου. Το ξύλινο πριν χέρι μου αισθάνεται ξανά, καθώς βάζεις το δικό σου πάνω του.
Μπαμ... «Θα περάσει», μου λες 
Μπαμ... «είμαι κοντά σου τώρα»
Μπαμ... «συγνώμη..., σε αγαπάω»
Μπαμ...


Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Και να που έφτασα 18...

Ευχές...
Για χρόνια που πέρασαν
Για κείνα που θα ρθουν

Κεράκια που σβήνουν 
και απλώνουν τον καπνό τους
καθαρίζουν τις σκέψεις

Αφήνουν χώρο για τα καινούρια που έρχονται
ανοίγουν πόρτες για μία και μοναδική ευχή
"Τέτοια μέρα, να είμαι μαζί του, του χρόνου..."

Και να που έφτασα 18
έλεγα δεν θα έρθουν
μα όχι ο χρόνος δεν αφήνει κανέναν να ξεφύγει
όχι πως προσπάθησα άλλωστε
εγώ την ήθελα την αλλαγή 
τη χρειαζόμουν

Ευχές...
για χρόνια που πέρασαν...
για κείνα που θα ρθουν...



 

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Μάτια που μιλούν...

Μάτια που ανοίγουν
μόνο για να σε αντικρίσουν
και μιλούν λέξεις
που τα στόματα δεν γνωρίζουν καν να πουν.

Ψυχές ενωμένες,
πετούν ελεύθερες σαν μία
καρδιά, που έβγαλε φτερά
και ταξιδεύει στους αιθέρες.

Ώρες να περνούν
και γω στηριγμένη στο μπράτσο σου,
ήρεμη, ασφαλείς.

Στο πλάι μου η ανάσα σου
φυλαχτό που δεν θέλω να αποχωριστώ
να μετανιώνω για τις στιγμές
που αφήνω και περνούν μακριά σου.

Και προσπαθώ να επανορθώσω.
Το χέρι μου κλεισμένο στο χέρι σου
και να σε χαϊδεύω τρυφερά.

Τα χείλη μου σφαίρες στα δικά σου,
να σημαδεύουν στα πάθη που το σώμα γεννά.
Υποκείμενο αποτέλεσμα να μην πληγώσουν
μα να εθίζουν, να ερεθίζουν τα κύτταρα
και εσυ κι άλλα να αποζητάς
φιλιά και χάδια που απλόχερα σου δίνω.

Και καταπίνω χάρη σε κείνα
τη μελαγχολία που αφήνει ο αποχωρισμός μας.
Περιμένοντας την επόμενη φορά
που θα ανοίξουν τα μάτια της καρδούλας μου
και συναντώντας τα δικά σου
ξανά θα μιλήσουν.

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

~Ο κήπος της άνοιξης~

    
    Ο ιδιωτικός κήπος στην οδό Σαρόνη ευωδίαζε όλη τη γειτονιά. Ήταν μια σταγόνα εξοχής στον αέρα της ζοφερής γυάλας δηλητηρίου της μεγαλούπολης. Ο Χριστόφορος περνώντας από την είσοδο εισέπνευσε βαθιά προσκαλώντας όλα εκείνα τα ανακατεμένα αρώματα να καθαρίσουν τα πνευμόνια του. Έτσι έκανε κάθε μέρα γυρνώντας από το εργοστάσιο υφασμάτων όπου δούλευε. Απόψε φταίει ο γλυκός ήλιος που χάριζε ακόμη το φως του αν και απόγευμα; φταίει η κούραση; κοντοστάθηκε έξω από την είσοδο και άφησε το συλλογισμό του να πλανηθεί στο εσωτερικό. 
    Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα χωρίς να το καταλάβει σκαρφάλωνε τα ψηλά κάγκελα επιθυμώντας να θαυμάσει με τα ίδια του τα μάτια το μεγαλείο που έκρυβαν οι πέτρινοι τοίχοι. Περνώντας όμως από την άλλη πλευρά, κάπου πιάστηκε το παντελόνι του στα κάγκελα και έχασε την ισορροπία του. Ύστερα έπεσε και ένιωσε για λίγο σαν μπάλα, καθώς τυλιγμένο το σώμα του με κισσό κατρακύλησε δύο-τρεις φορές στο γρασίδι. Όταν σηκώθηκε άρχισε να τινάζει το φυτό από πάνω του, δυσκολεύτηκε λίγο γιατί σαν ιστός αράχνης είχε κολλήσει στα ρούχα του αλλά μετά από λίγο, ελεύθερος πια άρχισε να κάνει το γύρω του κήπου. 
    Ήταν μέσα του Απρίλη και όλα ήταν τόσο όμορφα. Το φως του ηλίου ζωντάνευε κάθε λουλούδι που με τη σειρά του χάριζε το άρωμα του στην ατμόσφαιρα. Για να ολοκληρώσει εκείνη τη μαγεία ήρθε και χάιδεψε μια φωνή τα αυτιά του Χριστόφορου. Εκείνος χωρίς να χάσει ευκαιρία την ακολούθησε σχεδόν υπνωτισμένος για να βρει μετά από λίγο μια γυναικεία μορφή να πλανιέται σαν αερικό ανάμεσα στα φυτά, να τραγουδάει, να χορεύει και κάπου κάπου να σκύβει και να κόβει κάποιο λουλούδι. 
    Φορούσε ένα μπλε φόρεμα μέχρι τα γόνατα και είχε ελεύθερα τα καστανά της μαλλιά να πέφτουν κυματιστά στους ώμους της. Αφού είχε φτιάξει ένα μικρό μπουκέτο από μαργαρίτες σταμάτησε και κάθισε σε ένα παγκάκι να ξεκουραστεί. Με απάλες γεμάτες χάρη κινήσεις άφησε στην άκρη τα λουλούδια, έπιασε ένα βιβλίο που ήταν ακουμπισμένο εκεί και άρχισε να διαβάζει. Ο Χριστόφορος έμεινε παγωμένος ακόμη να την κοιτάζει. 
    Το αεράκι που φυσούσε τώρα τρύπωνε κρυφά στο φόρεμα της κάνοντάς τον να παρακαλά να βρίσκεται στη θέση του. Να χαϊδεύει έστω και για λίγο το λευκό της δέρμα, να ανασηκώνει το φόρεμα λαίμαργο για τη σάρκα της, να κατασκηνώνει στους ήδη φανερωμένους ώμους της και να τυλίγεται στις μπούκλες των μαλλιών της. Παρακαλούσε να σήκωνε εκείνη τη στιγμή τα μάτια της από το βιβλίο για να κολυμπήσει μέσα τους. Μα τίποτα. 
    Πέρασαν ώρες που την κοίταζε, πέρασαν μέρες που κρυφά συνέχιζε να μπαίνει στον κήπο και να την παρακολουθεί, μα τίποτα. Ποτέ δεν έβρισκε το κουράγιο να την πλησιάσει, ούτε καν στα όνειρα του. 
Και όταν ήρθε ο χειμώνας, σταμάτησε να τη βλέπει. 

Ήταν ένας ίσκιος, που ζούσε και ανέπνεε γλυκές μελωδίες μαζί με τα πουλιά, χορό μαζί με το αεράκι και φως μαζί με τον ήλιο της άνοιξης.
~
*

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Πικρή αλήθεια

Πόσο πικρή είναι η αλήθεια τελικά. 
Και πόσο φυλακισμένη νιώθει η ψυχή ξαφνικά. 
Όταν σπάει η καρδιά σε χίλια κομμάτια. 


Ένα σκοινί με κρατούσε στη ζωή 
και μια σου λέξη το έκοψε. 
Και πέφτει το σώμα τώρα στο κενό. 
Αϋπνία, κλάμα, και τα μάτια μου να καίνε. 
Και να αναρωτιέμαι τι έκανα, 
που έφταιξα και πονάω


Υγ. είμαι καλά, είναι ένα απλό ξέσπασμα σκέψεων, από απαντήσεις.που πήρα για το "like a quote"

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Ευχή...

Μου έλεγε η μαμά καθώς ήμουν μικρή
πως μεσάνυχτα Θεοφανείων
ανοίγουν οι ουρανοί
και ο Θεός ακούει όλων τις ευχές
...
Πήγε 12 και Θεοφάνεια ξημερώνουν
Άνοιξαν οι ουρανοί, 
όπως άνοιξα και γω το παραθύρι μου, 
ευχή να κάνω που θα εισακουσθεί τούτη την αγία νύχτα 

Αχ Θεέ μου, 
ελπίζοντας να με ακούς
απ' το μικρό κομμάτι ουρανού
που αφήνουν οι πολυκατοικίες να φανεί
Ευχή κάνω, 
επιθυμία απ' της καρδιά τα βάθη,
προσευχή

Να μαι μαζί του 
για να μαι ευτυχισμένη και να ζω
να μαι μαζί του
να του δείχνω πόσο τον θέλω και τον αγαπώ...
...