Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

{Γράφοντας}

    Πάντα μου πίστευα πως πολλοί από αυτούς που γράφουν και μιλούν δεν ξέρουν τι να πουν, δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν. Ενώ εκείνοι που έχουν να δώσουν πολλά, σιωπούν ή μιλούν ανώνυμα όπως κάνουν εδώ. 
    Όταν θέλω να μειώσω τον εαυτό μου αναρωτιέμαι γιατί γράφω αφού δεν εχω κάτι ουσιαστικό να πω, και απογοητεύομαι και θέλω να μην ξαναπιάσω στυλό στο χέρι μου. Μα δεν τα καταφέρνω ποτέ. 
    Είναι εκείνη η ανάγκη μου να γράφω που με καταντάει παράξενη; έχω βιώσει αρκετές περιόδους αυτή την ανάγκη να με κατατρώει και αν δε γράψω δεν ηρεμώ. Κυκλοφορώ παντού με ένα στυλό στο αριστερό μου χέρι. Μείτε με χαρτιά, μείτε με σημειωματάρια, μόνο με ένα στυλό. Μέχρι οι σκέψεις να μπουν σε σειρά και να ξεχειλίσουν από μέσα μου. 
    Και τότε γίνεται το δεξί μου χέρι τετράδιο. Σαν άφρον περπατώ και γράφω γεμίζοντας γράμμα γράμμα την επιφάνεια του χεριού μου. Και σβήνω και ξαναγράφω, προσχέδιο κανονικό για να φτάσω σπίτι και να το αποτυπώσω σωστότερα στα τετράδιά μου. 
    Στο δρόμο με ένα στυλό στο χέρι. Περιμένοντας ένα ερέθισμα, μια μυρωδιά που θα μου φέρει αναμνήσεις και σκέψεις παραπλήσιες, γεμάτες συνειρμούς, μια μικρή εικόνα που θα πιάσει το βλέμμα μου. 
Για να γράψω. 

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Ώρες γεμάτες

Είναι αυτές οι στιγμές που λες 
για πάντα θέλω να κρατήσουν. 
Αδειάζει το μυαλό από καθετί άχρηστο 
και μένεις εσύ, 
η ζεστασιά και η χαρά στην καρδιά μου. 


Μένει το τώρα στα καστανοπράσινά σου μάτια 
που με κοιτούν 
και το μετά χάνεται στα αμέτρητα φιλιά μας. 
Και ξαγρυπνώ χωμένη στην αγκαλιά σου, 
να σε κοιτώ και να μεθώ 
από το άρωμα του κορμιού σου που με τυλίγει. 
Και ζαλισμένη ύστερα αφήνομαι, 
γλυκά, υγρά φιλιά στο λαιμό σου, 
σταγόνες που σε τρελαίνουν 
και βάζουν σε χορό τα χέρια σου, 
να χαϊδεύουν το σώμα μου. 


Οι ανάσες σου κόβονται και τεντώνεσαι 
αναριγώντας στο παραμικρό μου άγγιγμα 
στη σπονδυλική σου στήλη. 
Νυχάκια και ακροδάχτυλα 
να διαγραφούν νοητές αυλακιές στην πλάτη σου, 
ακούραστες. 
Με σταματάς κλείνοντας τα χέρια μου στα δικά σου 
και σφίγγοντας με πάνω σου. 


Και έτσι περνάνε οι ώρες.

Χαμηλώνω πια τα βλέφαρά μου και ακούω. 
Την καρδιά σου συγχρονισμένα να χτυπά με τη δική μου, 
δυνατά, γρήγορα. 
Μιλούν εκείνες για μας. 
Προσεύχονται να σταματούσε ο χρόνος, 
μα εκείνος αμείλικτος περνά και μας χωρίζει. 


Τώρα δεν είσαι εδώ
Και νιώθω τόσο μεγάλο το κενό πλάι μου, μέσα μου... 

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Καλά Χριστούγεννα!!!!

Βγήκα σήμερα λευκά φορώντας, 
να ντύσω τη μέρα μου κι ας μη χιονίζει, 
με πνεύμα γιορτινό και χαρούμενο 
που ανακλάται από τα μάτια μου 
στο χαμόγελο μου. 


Περπατώ καμαρωτά όπως πάντα 
και νιώθω τόση αγάπη να ξεχειλίζει από μέσα μου. 
Συναντώ παιδιά, άντρες, γυναίκες 
και τους χαρίζω όλη εκείνη την αγάπη 
μέσα από ένα χαμόγελο και μια ευχή: 
Καλά Χριστούγεννα... 


Τα παιδιά χαμογελούν 
και κρύβονται πίσω από τους γονείς τους. 
Εκείνοι στην ηλικία μου 
και ακόμη πιο μεγάλοι απορούν 
και με κοιτάζουν αμήχανα καθώς περνώ. 
Και οι άλλοι, οι παππούδες και οι γιαγιάδες 
ανταποδίδουν γλυκά παραξενεμένοι και κείνοι λίγο... 


Γιατί είναι λίγοι, ή ίσως και ελάχιστοι 
εκείνοι που θα βγουν και θα μοιράσουν 
την ευτυχία και την αγάπη που νιώθουν, 
φοβισμένοι οι περισσότεροι 
θα την κρύψουν καλά 
στα ντουλάπια της καρδιάς τους... 


Εγώ βγήκα. 
Δε ντράπηκα και μίλησα σε όλους. 
Ίσως κάποιος το κάνει και για σας. 
Όπως και να χει σίγουρα το κάνω εγώ 


Καλά Χριστούγεννα! 

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Παράτα με!

Ξέρεις πόσες φορές το έχω πει εγώ αυτό;
όχι, δεν το έχω πει σε σένα. 
Ίσως το σκέφτηκα αλλά δεν το είπα

Το είπα στο παρελθόν 
που έρχεται εκεί που δεν το περιμένω
Το είπα σε κείνον που δεν έχει θέση στην καρδιά μου 
αλλά πασχίζει να μπει
χωρίς να με ρωτήσει.

Πέρασα χρόνια να είμαι το παιχνιδάκι του,
και ύστερα ω! τι ευτυχία!
Έφυγε, και σταμάτησε!!

Και τώρα, 
χώρισε
από άλλη που τον πλήγωσε
και τι φταίω εγώ;

Παράτα με!
Απαίσιο παρελθόν που δεν θέλω να θυμάμαι, 
απαίσιες στιγμές που θεωρούσα καλές
περιμένοντας ένα βλέμμα
που θα μου έδειχνε πως υπάρχω

Παράτα με μου είπες και συ απόψε...
γιατί καλέ μου;
μίλησε μου λίγο,
ανοίξου...
Δεν θες να με εμπιστευτείς, 
μου το έχεις πει
καμιά γυναίκα δεν θες να εμπιστευτείς
Δεν θες να πληγωθείς
και χτίζεις πύργους
απόρθητους ακόμη και για μένα
Μου έχεις πει πως μου έχεις ανοίξει την καρδιά σου
Το έκανες όταν μου ζήτησες συγνώμη 
το έκανες όταν μου είπες "σε αγαπάω"
Κι όμως είσαι ακόμη κλειστός...

Παράτα με μου είπες και βούρκωσα...
θα θελα να μαι κοντά σου

να σου πω όχι
και να σε αγκαλιάσω

να σου πω όχι
και να σε φιλήσω

να  σου πω όχι 
δεν πρόκειται να σε παρατήσω
μαζί σου θα μαι πάντοτε
Σε αγαπάω και δεν θα φύγω

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Χριστούγεννα...!!!



    Μύρισε Χριστούγεννα! Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό βγαίνοντας έξω σήμερα το πρωί. Ο κρύος αέρας χτύπησε με μανία το ζεστό μου πρόσωπο μόλις πέρασα από την εξώπορτα. Η μυρωδιά του, ανακατεμένη με την υγρασία, μου έφερε στο νου παγωμένα, κρυμμένα στο χιόνι τοπία. Χειμώνας... Χριστούγεννα... Στολισμένοι δρόμοι και μαγαζιά, ζεστά στολισμένα και με χαλιά διακοσμημένα διαμερίσματα. Βόλτες με παρέες, διάλειμμα από το σχολείο και το πρωινό ξύπνημα, ψώνια, δώρα! Με όλες αυτές τις σκέψεις προχώρησα προς το φροντιστήριο και τότε είναι που έπεσε στο πρόσωπό μου η πρώτη εκείνη νιφάδα χιονιού! Και ύστερα και άλλες και άλλες!! Μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου τα μαύρα μου ρούχα είχαν γεμίσει από τα άσπρα φιλιά του ουρανού, στα χείλη μου γράφτηκε ένα τεράστιο χαμόγελο και το πρόσωπό μου φωτίστηκε ελαφρά κάτω από τον ελάχιστο ήλιο που δεν είχε προλάβει να ανεβεί ακόμη ψηλά στον ουρανό.
Η αλήθεια είναι πως φέτος δεν είχα όρεξη για τα Χριστούγεννα και τις γιορτές.
    Η αγωνία, το άγχος και κάποιες μικροστεναχώριες που έπληξαν και πλήττουν ακόμα την οικογένεια μου, με είχαν κλονίσει ψυχικά και είχαν ρίξει αισθητά τον δείκτη της διάθεσής μου. Κι όμως αυτό σήμερα άλλαξε χάρη σε ένα μικρό, ανάξιο σημασίας γεγονός. Η ευωδία του αέρα και το χιόνι που περνώντας πλάι μου με έκανε να συνειδητοποιήσω την εποχή την όποια διανύουμε, μα και την διάθεση που πρέπει να με διακατέχει. Γιατί δεν μου λείπει τίποτα κι ας παραπονιέμαι και γω μερικές φορές. 
    Έχω μία στέγη πάνω από το κεφάλι μου, ένα πιάτο φαΐ κάθε μέρα και δύο μεγάλες οικογένειες που αποτελούνται από άτομα που νοιάζονται για μένα και με αγαπάνε. Η μία είναι οι γονείς μου που με μεγάλωσαν και με μεγαλώνουν προσπαθώντας τίποτα να μην μου λείψει, όπως επίσης και τα αδερφάκια μου που μου γεμίζουν τις μέρες! Η άλλη μου οικογένεια είναι οι φίλες μου, που με στηρίζουν καθημερινά, μου φτιάχνουν τη διάθεση, με δέχονται όπως είμαι και δεν με αφήνουν πότε να νιώσω μόνη.
Και φυσικά έχω εκείνον... που θα βλέπω συχνότερα αυτές τις δύο εβδομάδες...! Να νοιάζομαι, να αγαπώ... 
    Όλα τα υπόλοιπα, τα υλικά αγαθά, δεν αξίζουν τίποτα μπροστά σε αυτά που ανέφερα πριν, γιατί δεν προσφέρουν θαλπωρή, χαρά, ευτυχία. Βέβαια, προσωπικά, εγώ δεν θα έλεγα όχι σε ένα-δύο βιβλία, γιατί αν και υλικά αγαθά μου προσφέρουν πολλά πνευματικά οφέλη που είναι ανεκτίμητα.
    Σημασία έχει πάνω απ' όλα να είμαι με αυτούς που αγαπώ και με αγαπούν και το ίδιο επιθυμώ και εύχομαι και για σας!! 
Καλά Χριστούγεννα!   

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Κοινωνιολογία! :)

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου
Έχω γυρίσει από το φροντιστήριο και ξεκινώ το διάβασμα για το σχολείο, η ώρα... περίπου 22:00.
Γράφω και διαγώνισμα κοινωνιολογίας αύριο πρώτη ώρα και η "καλή" μας καθηγήτρια μας έχει τρεις φορές πει ότι όλοι τις οι μαθητές πατώνουν στο πρώτο κεφάλαιο κάθε χρονιά.
Τι καλά! και σίγουρα πολύ αισιόδοξο!
Ώρα 00:55, τα μάτια μου να πονάνε στο ημίφως του δωματίου (μην ανοίξω το φως και ξυπνήσει η "πριγκίπισσα"-μικρή μου αδερφή!!) Κλείνω το βιβλίο αφού πια δεν αντέχω, βάζω ξυπνητήρι για τις 6, μια μικρή επανάληψη και πέφτω για ύπνο.
Εδώ να αναφέρω την ύλη του διαγωνίσματος:

Κλασικοί-Θεμελιωτές της Κοινωνιολογίας
Auguste Comte
Karl Marx
Emile Durkheim
Max Weber

και οι Σχολές αυτών

Ώρα άγνωστη...
Κάθομαι στο θρανίο μου και εμφανίζεται από την πόρτα της αίθουσας ο Μαρξ. Κάνει μερικά βήματα προς το μέρος μου και με ρωτάει:
"Ποια ήταν κατά εμέ η βασική αντίφαση του Καπιταλισμού;"
Έχει τα χέρια του στο θρανίο και γέρνει προς το μέρος μου απειλητικά. 
"Λοιπόν;"
μιλιά εγώ! ήξερα την απάντηση αλλά έτσι όπως ήταν και με κοίταζε είχα παγώσει και δεν μπορούσα να μιλήσω...

Κουνάει λοιπόν υποτιμητικά το κεφάλι και φεύγει...
Εγώ να έχω ιδρώσει από το άγχος και να κοιτώ ακόμη την κενή πόρτα.
Ξαφνικά να σου και ο Weber...
"Τι ονομάζω κατά τη θεωρία μου Ιδεατό Τύπο;"
Μιλιά πάλι εγώ και να χω αρχίσει να τρέμω.
"Ξέρεις;" μου φωνάζει και χτυπά δυνατά το χέρι του στο θρανίο.
"εεεε...."
Με κοιτά βλοσυρός, κουνά και κείνος υποτιμητικά το κεφάλι και βγαίνει από την αίθουσα.

Ώρα 04:47,
ξυπνώ αλαφιασμένη και προσπαθώ να συνέλθω
Όνειρο ήτανε... όνειρο, αυτό έλεγα και ξανάλεγα
Ανοίγω τη λάμπα του γραφείου μου, κλείνω το ξυπνητήρι, ανοίγω και το τετράδιο και διαβάζω..

Ώρα 07:15, Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου
-Μαρία μου σήκω να πας σχολείο. (η μαμά)
Σηκώνομαι απότομα και πέφτει και το τετράδιο από πάνω μου, και τότε μου ήρθαν όλα. Ο εφιάλτης, η επανάληψη τα χαράματα, και ο ύπνος που με πήρε καθώς διάβαζα.
Πλένομαι -με το τετράδιο στο χέρι και διαβάζοντας-, ντύνομαι -με το τετράδιο στο χέρι και διαβάζοντας- και φεύγω από το σπίτι -με το τετράδιο στο χέρι και διαβάζοντας.
Περπατώ και φτάνω σχολείο -με το τετράδιο στο χέρι και διαβάζοντας, μπαίνω στην τάξη και περιμένω την καθηγήτρια -με το τετράδιο στο χέρι και διαβάζοντας.
Ώρα 08:30
"Εγώ σε μισή ώρα δε γράφω, το ξεκαθαρίζω!" Φωνάζω από μέσα μου επειδή η καθηγήτρια έχει αργήσει.
Η απουσιολόγος καταφθάνει "Η κ.Λ. λείπει έχουμε κενό"
Φωνές, γέλα, αναστεναγμοί ανακούφισης από όλους και εγώ να χω μείνει με το τετράδιο στο χέρι....

ΥΓ1.Βασική αντίφαση Καπιταλισμού κατά Μαρξ: Η Εξαρτημένη μισθωτή εργασία στηρίζει το οικοδόμημα και ο Προλετάριος είναι και καταναλωτής κάτι που προκαλεί την οικονομική κρίση.


ΥΓ2.Ιδεατός Τύπος Ονομάζεται το καλούπι-εργαλείο όπου ρίχνω τα ποιοτικά χαρακτηριστικά κάποιας επιστημονικής υπόθεσης ή κοινωνικού φαινομένου.


ΥΓ3.Και τις δύο ερωτήσεις μας τις είχε βάλει SOS!


ΥΓ4. Σόρρυ αν σας κούρασα, δεν τις συνηθίζω αυτές τις αναρτήσεις...!!

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Μείναμε πίσω...

Τα παιδιά κάτω απ τον ήλιο τρέχουν στην αυλή,
σαν να δώσανε υπόσχεση στην άνοιξη
και όσο μένει ο ήλιος είναι εκεί.

Αγόρια και κορίτσια,
βράδια Σαββάτου και Κυριακής,
υμνούν ακόμη το καλοκαίρι.

Τα φύλλα χορεύουν στον αέρα
και κουρασμένα επαφίονται στη γη
χρυσαφένια.
Σαν με το φθινόπωρο συμβόλαιο να υπέγραψαν
και μένουνε εκεί. 


Και ο Δεκέμβρης κι αν ήρθε 
του χιονιά καβαλάρης 
εμείς μένουμε πίσω.

Σε μια άνοιξη, παιδικού χαμόγελου, 
σε ένα καλοκαίρι βόλτας, ξενοιασιάς 
και σε ένα φθινόπωρο, δέντρων απογύμνωσης. 

Μείναμε πίσω... 
Και ο χειμώνας δε λέει να φανεί.



Μα σαν κάτι να γινε σήμερα...