Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Επίσκεψη στους X.

Η δρύινη πόρτα που στεκόταν ασάλευτη μπροστά μου, μου δημιουργούσε τάση φυγής. Ένιωσα τρομερά άβολα και μόνο που την κοιτούσα. Φαντάστηκα τι θα έκριβε πίσω της. Κρύα πρόσωπα, απόμακρους ανθρώπους, μονότονη, βαριά σιωπή. Μα η πραγματικότητα διέψευσαι την καταραμένη απαισιοδοξία μου. Μόλις η πόρτα άνοιξε και μπήκα μέσα, ζεστός αέρας με πλημμύρισε. Με τύλιξε μία υπέροχη αίσθηση θαλπωρής και οικιότητας.
Το δρόμο από το χολ προς το σαλόνι έδειχνε ένας τεράστιος καθρέφτης που ομολογώ δεν παρατήρησα τι τον πλαισίωνε -άλλωστε, ποτέ δεν είχα καλή σχέση με τους καθρέφτες. Το κυρίως δωμάτιο τώρα, ήταν σχετικά μεγάλο και σκεπασμένο με όλα τα φωτεινά και χαρούμενα χρώματα. Οι δύο μεγαλύτεροι τοίχοι ήταν καλυμμένοι από αμέτρητα βιβλία που ξεχύλιζαν από τις βιβλιοθήκες, ενώ οι υπόλοιποι τοίχοι φιλοξενούσαν όμορφους πίνακες ή σχεδιαγράμματα και χάρτες, όλα κορνιζαρισμένα και σε τάξη. Επίσης υπήρχαν κανά δυο μικρότεροι καθρέφτες και στην άκρη του δωματίου, κοντά στην πόρτα προς το γραφείο ήταν τοποθετημένο ένα μεγάλο μηχάνημα παραγωγής ήχου.
Το ζευγάρι που αργότερα με υποδέχτηκε ήταν φιλικό και καλοσυνάτο. Η γυναίκα αν και σε μένα άγνωστη, με φίλησε εγκάρδια, ενώ ο σύζυγός της μου έσφιξε δυνατά το χέρι χαμογελώντας. Μετά από λίγο έμεινα μόνη μου και ανατρίχιασα από τη σιωπή που επικρατούσε. Ευτυχώς για μένα, αμέσως ακούστηκαν τραγούδια, γλυκά, μελωδικά, ρομαντικά... Χαλάρωσα και ένιωσα ξανά τη ζεστασιά να εισχωρεί στο σώμα μου.
Με τα μάτια μου έκανα ξανά το γύρω του δωματίου φωτογραφίζοντας στη μνήμη μου όλα όσα έβλεπα. Η τελευταία εικόνα ήταν εκείνη του μπαλκονιού. Όχι, εκείνο δεν ήταν ξεχωριστό, η θέα όμως που πρόσφερε ήταν θαυμάσια. Μπορούσες από κει να δεις ολόκληρη την Αθήνα και ευθεία μπροστά την Ακρόπολη με τον Παρθενώνα.
Όλα μέσα σε αυτό το σπίτι ήταν με τον τρόπο τους μοναδικά. Η ατμόσφαιρα ανάδυε μία δόση μυστηρίου και μαγείας. Ήταν μία όαση, μία δόση του απρόσιτου παραδείσου πάνω στη γη.

8 σχόλια:

homo anisorropus είπε...

Χμ... μόνο εγώ δεν κατάλαβα τι επισκέφτηκες? :)

Έσπερος είπε...

...Όαση...
Σήκωσα μια πέτρα
Κι έβαλα κατά του ουρανού
Σαν έσφιξαν οι πληγές
Κείνες που δεν πονάνε πια
Μα πνίγουν...

Κοίταξα χαμηλά...
Χώμα υγρό
Σαν μύρο και δροσερό νερό
Ανέβληζαν από 'κει
Που καθότανε η πέτρα
Και σύντομα πλημμύρισε
Έφτιαξε μια μόνο δικιά μου
...Όαση...

Πάντα υπάρχει μια όαση για τον καθένα μας Sweet truth μου! Μπορεί να κρύβεται σε κάτι μικρό, μπορεί σε κάτι μεγάλο...ψάχνοντας πάμε...

Πολύ μου άρεσε η αφήγησ'η σου!

Να περνάς καλά μικρή μου! Σου κρύβω την καλησπέρα μου σε μια φραουλίτσα να σε γλυκάνω! Πολλά πολλά φιλιά!!!

Prisoned Soul είπε...

@homo anisorropus

Μπα δεν νομίζω να κατάλαβε κανένας...
Και ούτε πρόκειται να το αποκαλείψω... :)
Φιλιά και καλό βράδυ

Prisoned Soul είπε...

@Έσπερέ μου,
Το αστείο είναι πως έφαγα πριν λίγο μερικές απ τις πιο γλυκές φράουλες!!!
Τώρα ανακαλύπτω πως ήταν τα φιλιά σου αυτά που τις γλύκαναν!!!

Πανέμορφο το ποιήμα!!! Σίγουρα μια όαση υπάρχει για τον καθένα, μόνο που εγώ έχω πολλές!!! :)

Να σαι καλά!! Καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα!
Στέλνω τον πρωινό ήλιο να σου χαρίσει τα φιλιά μου με την πρώτη του ηλιαχτίδα!

Aerlyn0204 είπε...

Δεν εχει σημασια τι επισκεφτηκες...Σημασια εχει οτι το μυαλο σου γεμισε με αυτες τις εικονες...
Τα φιλια μου κοριτσακι...
Πολυ ομορφο και ταξιδιαρικο ποστ... :)

Prisoned Soul είπε...

@Aerlyn0204

Σε ευχαριστώ καλή μου!!!!!
Να σαι καλά. Πάντα με τα καλά σου λόγια!!

:)

Ο ΠΑΝΟΣ & Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ... είπε...

"Μια δόση του απρόσιτου Παράδεισου στη Γή ..."

Είσαι η Όαση, ... απλά.

Σαν καταγράφεις φωτογραφικά τη θέα απ' το μπαλκόνι, εκιό, του καθενός ...

Ενα κονάκι στους Αέρηδες κοντά, της Πλάκας, σου πρέπει. Να ταξιδεύεις τους περαστικούς, όπως αγαπάς ...

Να συνεχίσεις ν' αγαπάς.
Σου πρέπει.

Π.

Prisoned Soul είπε...

@Πάνο

Αχ ωραία όλα αυτά...
είναι ακριβώς αυτά που οι περισσότεροι χάνουν καθώς δεν τους μένει "χρόνος"

Τι έννοια κι αυτή...
εγώ δεν την υπολογίζω
Φιλιά